IMF คืออะไร ชื่อเต็มหมายถึงอะไร มีหน้าที่อะไร ประวัติและข้อมูล

Table of Contents

IMF คืออะไร ชื่อเต็มหมายถึงอะไร

IMF ย่อมาจาก “International Monetary Fund” ซึ่งหมายถึง “กองทุนการเงินระหว่างประเทศ” เป็นองค์กรระหว่างประเทศที่มีสมาชิกจากประเทศต่าง ๆ ทั่วโลก เป็นหนึ่งในองค์กรสำคัญของระบบการเงินและเศรษฐกิจระหว่างประเทศ มีวัตถุประสงค์เพื่อส่งเสริมการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจและความเสถียรทางการเงินในระดับโลก

International Monetary Fund (IMF) คืออะไร

IMF ทำหน้าที่ให้คำปรึกษาทางเศรษฐกิจและการเงิน ให้เงินกู้เพื่อช่วยประเทศที่กำลังประสบปัญหาด้านการเงิน และให้ข้อมูลและวิเคราะห์เศรษฐกิจ เป็นต้น การทำงานของ IMF มักจะถูกดำเนินการผ่านการประชุมและการสนทนากับคณะที่ปรึกษาของแต่ละประเทศสมาชิก และอาจมีการมอบหมายเครื่องมือหรือนโยบายเฉพาะเจาะจงเพื่อให้แนวทางในการแก้ไขปัญหาหรือความท้าทายที่เกิดขึ้นในประเทศสมาชิก

IMF มีหน้าที่อะไร

สถาบันการเงินระหว่างประเทศหรือ International Monetary Fund (IMF) คือองค์กรระหว่างประเทศที่มีหน้าที่หลักในการส่งเสริมความเสถียรทางการเงินในระดับโลก ดังนี้

การเฝ้าระวังทางเศรษฐกิจ

1. การติดตามทั่วโลก: IMF ติดตามแนวโน้มเศรษฐกิจโลก และนำเสนอการวิเคราะห์ทางเศรษฐกิจผ่านสื่อสิ่งพิมพ์ เช่น World Economic Outlook (WEO) และ Global Financial Stability Report (GFSR)
2. การเฝ้าระวังประเทศ: ยังติดตามการพัฒนาเศรษฐกิจและการเงินของประเทศสมาชิกและให้คำแนะนำด้านนโยบายเศรษฐกิจมหภาคและการเงิน ซึ่งมักมาในรูปแบบของ “การปรึกษาหารือมาตรา 4” ซึ่งเป็นการประเมินเศรษฐกิจของประเทศเป็นประจำทุกปี

ความช่วยเหลือทางการเงิน

1. การให้กู้ยืมระยะสั้น: IMF ให้ความช่วยเหลือทางการเงินแก่ประเทศที่ประสบปัญหาดุลการชำระเงิน ซึ่งมักจะมาพร้อมกับเงื่อนไขที่ประเทศผู้ยืมต้องปฏิบัติตาม เช่น การดำเนินนโยบายเฉพาะหรือดำเนินการปฏิรูปเศรษฐกิจ
2. โปรแกรมการปรับโครงสร้าง**: ในบางกรณี IMF จะจัดหาทรัพยากรภายใต้โครงการที่มุ่งเป้าไปที่การปฏิรูปโครงสร้างในระยะยาว สิ่งเหล่านี้มักมุ่งเน้นไปที่การปรับปรุงธรรมาภิบาล การลดการทุจริต และการดำเนินการเปลี่ยนแปลงอย่างเป็นระบบในระบบเศรษฐกิจ
3. การป้องกันและแก้ไขวิกฤติ: ในช่วงที่เกิดวิกฤตการณ์ทางการเงิน IMF ทำหน้าที่เป็นผู้ให้กู้ทางเลือกสุดท้าย โดยให้สินเชื่อฉุกเฉินเพื่อรักษาเสถียรภาพเศรษฐกิจ
4. การบรรเทาหนี้: สำหรับประเทศที่มีรายได้น้อยซึ่งมีภาระหนี้ที่ไม่ยั่งยืน IMF มีกลไกในการเสนอสินเชื่อแบบผ่อนปรนและบางครั้งก็เป็นการบรรเทาหนี้

ความช่วยเหลือด้านเทคนิคและการพัฒนาขีดความสามารถ

1. คำแนะนำด้านนโยบาย: IMF ช่วยให้ประเทศสมาชิกออกแบบนโยบายเศรษฐกิจและเสริมสร้างสถาบันนโยบายของตน
2. การฝึกอบรม: กองทุนเสนอโครงการฝึกอบรมสำหรับผู้กำหนดนโยบายและข้าราชการในประเทศสมาชิก ซึ่งจะช่วยปรับปรุงการกำกับดูแลและการดำเนินการตามนโยบาย
3. การรวบรวมและการวิเคราะห์ข้อมูล: IMF ช่วยเหลือประเทศต่างๆ ในการปรับปรุงขีดความสามารถในการรวบรวมและวิเคราะห์ข้อมูลทางเศรษฐกิจ ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญสำหรับการกำหนดนโยบายที่มีประสิทธิผล

การประสานงานด้านนโยบาย

1. Global Policy Forum: IMF ทำหน้าที่เป็นเวทีสำหรับการอภิปรายระหว่างประเทศสมาชิกเกี่ยวกับปัญหาทางการเงินระหว่างประเทศ
2. การประสานงานกับองค์กรอื่น: IMF มักทำงานร่วมกับองค์กรระหว่างประเทศอื่นๆ เช่น ธนาคารโลก องค์การการค้าโลก (WTO) และสหประชาชาติเพื่อแก้ไขปัญหาระดับโลก

การวิจัยและการเผยแพร่ข้อมูล

1. การวิจัย: IMF ดำเนินการวิจัยเกี่ยวกับประเด็นทางเศรษฐกิจและการเงินต่างๆ รวมถึงอัตราแลกเปลี่ยน การค้าระหว่างประเทศ และเสถียรภาพของเศรษฐกิจโลก
2. การแบ่งปันข้อมูล: รวบรวมและเผยแพร่ข้อมูลทางการเงินและให้ข้อมูลมากมายผ่านฐานข้อมูลและสิ่งพิมพ์ต่างๆ

สิทธิพิเศษถอนเงิน (SDR)

1. สำรองสกุลเงิน: สิทธิพิเศษถอนเงินของ IMF ทำหน้าที่เป็นส่วนเสริมสำหรับทุนสำรองอย่างเป็นทางการของประเทศสมาชิก ซึ่งช่วยเพิ่มสภาพคล่องทั่วโลก
2. การจัดสรรสินทรัพย์: SDR ได้รับการจัดสรรตามโควต้าของประเทศใน IMF และสามารถแลกเปลี่ยนเป็นสกุลเงินที่ใช้ได้อย่างอิสระ ซึ่งช่วยในด้านการค้าโลกและเสถียรภาพทางการเงิน

การกำกับดูแลและการกำกับดูแล

1. การกำกับดูแลภายใน: โครงสร้างการตัดสินใจของ IMF ประกอบด้วยคณะกรรมการ ซึ่งโดยปกติจะประกอบด้วยผู้ว่าการธนาคารกลางหรือรัฐมนตรีคลังจากประเทศสมาชิก
2. ความโปร่งใสและความรับผิดชอบ: IMF พยายามที่จะมีความโปร่งใสในการดำเนินงานและรับผิดชอบต่อประเทศสมาชิก

ประวัติความเป็นมาของ IMF

สถาบันกองทุนการเงินระหว่างประเทศ (International Monetary Fund หรือ IMF) ก่อตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 27 ธันวาคม พ.ศ. 2487 (1944) และเริ่มดำเนินการอย่างเป็นทางการในวันที่ 1 มีนาคม พ.ศ. 2490 (1947) เป็นผลสืบเนื่องจากการประชุม Bretton Woods ในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2487 (1944) ณ รัฐนิวแฮมป์เชียร์ สหรัฐอเมริกา ประชุมนี้มีจุดมุ่งหมายที่จะสร้างระบบการเงินและเศรษฐกิจระหว่างประเทศใหม่หลังจากสงครามโลกครั้งที่สอง

วัตถุประสงค์ในการก่อตั้ง

- ส่งเสริมความร่วมมือด้านการเงินระหว่างประเทศ
- ทำให้การค้าระหว่างประเทศเติบโตอย่างสมดุล
- ส่งเสริมความเสถียรของอัตราแลกเปลี่ยน
- ให้การสนับสนุนในการตั้งระบบการชำระเงินแบบหลายข้อทาง
- ให้ทรัพยากรทางการเงินให้กับประเทศสมาชิกที่มีปัญหาด้านงบประมาณการเงินระหว่างประเทศ

ปีแรก ๆ หลังจากการก่อตั้ง

ในช่วงปีแรก ๆ หลังจากการก่อตั้ง IMF มีบทบาทหลักในการสร้างระบบการเงินระหว่างประเทศและช่วยในการสร้างสรรค์ยุโรปหลังสงคราม

การยุบระบบ Bretton Woods

ในปี พ.ศ. 2514 (1971) รัฐบาลสหรัฐอเมริกา ได้สั่งยุบระบบอัตราแลกเปลี่ยนที่คงที่ที่ยึดติดอยู่กับสกุลเงินดอลลาร์ สหรัฐ ซึ่งสามารถแปลงเป็นทองคำได้ นี่ถือเป็นการจบของระบบ Bretton Woods และเปิดประตูให้มีระบบอัตราแลกเปลี่ยนที่ลอยตัว

การขยายขอบเขตหน้าที่

หลังจากนั้น IMF ได้ขยายขอบเขตหน้าที่มากขึ้น ที่สำคัญคือการให้เงินกู้แก่ประเทศที่กำลังพัฒนาและประเทศที่อยู่ในช่วงการเปลี่ยนแปลง โดยมีเงื่อนไขที่แนบมากับเงินกู้

วิกฤติการณ์และวิจารณ์

IMF มีบทบาทสำคัญในหลายวิกฤติการณ์ทางการเงินระหว่างประเทศ แต่ก็ยังได้รับความวิพากษ์วิจารณ์มากมาย เช่น ในช่วงวิกฤติการณ์เศรษฐกิจของเอเชียในปี พ.ศ. 2540 (1997) หรือวิกฤติการณ์การเงินโลกในปี พ.ศ. 2551 (2008)

ปัจจุบัน

IMF ยังคงมีบทบาทในการสนับสนุนการเจริญเติบโตและความเสถียรของระบบการเงินระหว่างประเทศ และยังกำลังปรับปรุงและเพิ่มเติมหน้าที่ใหม่ ๆ เพื่อตอบสนองต่อความท้าทายในโลกปัจจุบัน

ข้อมูลของ IMF

หน้าที่หลัก

IMF มีหน้าที่หลักหลายประการ ซึ่งรวมถึงการเฝ้าระวังทางเศรษฐกิจ ความช่วยเหลือทางการเงิน และความช่วยเหลือด้านเทคนิค โดยให้กู้ยืมเงินแก่ประเทศที่เผชิญกับวิกฤติดุลการชำระเงิน ให้คำแนะนำด้านนโยบาย และให้ความช่วยเหลือด้านเทคนิคและการฝึกอบรมเพื่อช่วยให้ประเทศต่างๆ ปรับปรุงการจัดการเศรษฐกิจของตน

โครงสร้างองค์กร IMF

- คณะผู้ว่าจ้าง (Board of Governors)
- คณะกรรมการการเงินและการเศรษฐกิจระหว่างประเทศ (International Monetary and Financial Committee)
- คณะกรรมการดำเนินงาน (Executive Board)

สมาชิก

IMF มีสมาชิก 190 ประเทศ ประเทศสมาชิกมีส่วนสนับสนุนแหล่งทรัพยากรทางการเงินที่เรียกว่าโควต้า ซึ่ง IMF สามารถให้กู้ยืมแก่ประเทศที่ต้องการความช่วยเหลือได้ การสนับสนุนโควต้าจะขึ้นอยู่กับขนาดสัมพัทธ์ของเศรษฐกิจของสมาชิกแต่ละคน

การตัดสินใจ

โครงสร้างการกำกับดูแลของ IMF ประกอบด้วยคณะกรรมการ ซึ่งโดยปกติจะประกอบด้วยผู้ว่าการธนาคารกลางหรือรัฐมนตรีคลังจากประเทศสมาชิก คณะกรรมการการเงินและการเงินระหว่างประเทศ (IMFC) เป็นหน่วยงานที่ปรึกษาที่ประกอบด้วยสมาชิก 24 คนที่ทำหน้าที่ทบทวนนโยบายของ IMF การตัดสินใจในแต่ละวันกระทำโดยคณะกรรมการบริหารซึ่งมีกรรมการบริหาร 24 คน

สิทธิพิเศษการจัดเบิก (Special Drawing Rights – SDRs)

กองทุนการเงินระหว่างประเทศยังได้จัดตั้งสิทธิพิเศษถอนเงิน (SDRs) ซึ่งเป็นทรัพยากรทางการเงินระหว่างประเทศประเภทหนึ่งที่ดำเนินการเป็นส่วนเสริมของทุนสำรองที่มีอยู่ของประเทศสมาชิก SDR ไม่ใช่สกุลเงิน แต่เป็นการอ้างสิทธิ์ในสกุลเงินที่ใช้ได้อย่างอิสระซึ่งถือครองโดยประเทศสมาชิก IMF

ข้อโต้แย้งและการวิพากษ์วิจารณ์

กองทุนการเงินระหว่างประเทศถูกวิพากษ์วิจารณ์หลายครั้งในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มันถูกกล่าวหาว่าใช้มาตรการเข้มงวดที่เข้มงวดกับประเทศผู้กู้ยืม ซึ่งส่งผลให้ความยากจนและความไม่เท่าเทียมกันรุนแรงขึ้น นักวิจารณ์ยังโต้แย้งว่าสถาบันนี้ได้รับอิทธิพลมากเกินไปจากเศรษฐกิจหลักๆ โดยเฉพาะสหรัฐอเมริกา ซึ่งเป็นประเทศสมาชิกเพียงแห่งเดียวที่มีอำนาจยับยั้งการตัดสินใจครั้งสำคัญๆ

บทบาทการพัฒนา

เมื่อเวลาผ่านไป บทบาทของ IMF ได้พัฒนาเพื่อรับมือกับความท้าทายใหม่ๆ เช่น การช่วยเหลือประเทศกำลังพัฒนาเปลี่ยนไปสู่ระบบเศรษฐกิจแบบตลาด การช่วยเหลือประเทศที่ได้รับผลกระทบจากวิกฤติทางการเงิน และการเสนอคำแนะนำด้านนโยบายในประเด็นต่างๆ เช่น การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศและความไม่เท่าเทียมกันของรายได้

สิ่งพิมพ์สำคัญ

IMF เผยแพร่สิ่งพิมพ์ต่างๆ เช่น World Economic Outlook (WEO), Global Financial Stability Report (GFSR) และ Fiscal Monitor ซึ่งให้ข้อมูลเชิงลึกที่มีคุณค่าเกี่ยวกับแนวโน้มและความท้าทายทางเศรษฐกิจโลก

ประเทศไทยกับสถาบันการเงินระหว่างประเทศ (IMF)

ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศไทยกับกองทุนการเงินระหว่างประเทศ (IMF) ได้รับการนิยามอย่างเด่นชัดที่สุดจากวิกฤตการเงินในเอเชียระหว่างปี 2540-2541 แม้ว่าปฏิสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองหน่วยงานจะเกิดขึ้นทั้งก่อนและหลังเหตุการณ์สำคัญนี้ก็ตาม

ก่อนปี 1997

ก่อนเกิดวิกฤติการเงิน ประเทศไทยมีการเติบโตทางเศรษฐกิจอย่างรวดเร็วและถือเป็น “เศรษฐกิจเสือ” ของเอเชีย ประเทศนี้มีข้อผูกพันค่อนข้างน้อยกับ IMF โดยส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับการประเมินทางเศรษฐกิจและการปรึกษาหารือภายใต้กิจกรรมการเฝ้าระวังมาตรฐานของ IMF

วิกฤตการณ์ทางการเงินในเอเชียปี 1997

วิกฤตการณ์ทางการเงินในเอเชียเริ่มต้นในประเทศไทยด้วยการล่มสลายของเงินบาทในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2540 เนื่องจากปัญหาหลายประการ เช่น การกู้ยืมระยะสั้นมากเกินไป ฟองสบู่อสังหาริมทรัพย์ และกฎระเบียบทางการเงินที่อ่อนแอ ประเทศไทยพบว่าตัวเองไม่สามารถรักษาค่าเงินไว้ได้ เป็นดอลลาร์สหรัฐ เมื่อทุนสำรองระหว่างประเทศลดน้อยลง รัฐบาลไทยจึงถูกบังคับให้ลอยตัวสกุลเงิน ซึ่งนำไปสู่การลดค่าเงินอย่างรวดเร็ว

การมีส่วนร่วมของ IMF

ในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2540 ประเทศไทยได้หันไปขอความช่วยเหลือทางการเงินจาก IMF IMF นำแพ็คเกจช่วยเหลือประเทศมูลค่า 17.2 พันล้านดอลลาร์ ซึ่งมาพร้อมกับเงื่อนไขที่เข้มงวด ประเทศไทยจำเป็นต้องดำเนินการปฏิรูปเศรษฐกิจหลายครั้ง รวมถึงมาตรการความเข้มงวด อัตราดอกเบี้ยที่สูงขึ้น และการปฏิรูปภาคการเงิน แพ็คเกจของ IMF มีข้อโต้แย้งอย่างมาก นักวิจารณ์แย้งว่าเงื่อนไขที่กำหนดนั้นรุนแรงเกินไป และมีส่วนทำให้เกิดภาวะเศรษฐกิจถดถอยที่ลึกยิ่งขึ้นและความยากลำบากทางสังคม เช่น การตกงาน และความยากจนที่เพิ่มขึ้น

ช่วงหลังวิกฤติ

หลังวิกฤติประเทศไทยได้ดำเนินการปฏิรูปเศรษฐกิจและสถาบันที่สำคัญ โครงการ IMF สิ้นสุดลงอย่างเป็นทางการในปี พ.ศ. 2543 แต่ผลกระทบนำไปสู่กฎระเบียบและนโยบายทางการเงินที่เข้มงวดมากขึ้นในประเทศไทย โดยมีเป้าหมายเพื่อป้องกันวิกฤตการณ์ที่คล้ายกันในอนาคต ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ประเทศนี้ก็ฟื้นเสถียรภาพทางเศรษฐกิจและมีอัตราการเติบโตที่พอประมาณ

ความสัมพันธ์ที่กำลังดำเนินอยู่

ประเทศไทยยังคงมีส่วนร่วมกับ IMF ผ่านช่องทางมาตรฐาน เช่น การปรึกษาหารือตามมาตรา 4 ซึ่งเกี่ยวข้องกับการทบทวนนโยบายเศรษฐกิจและสภาวะทางการเงินของประเทศเป็นประจำ นอกจากนี้ IMF ยังให้ความช่วยเหลือด้านเทคนิคและคำแนะนำด้านนโยบาย ในขณะที่ประเทศไทยเผชิญกับความท้าทายต่างๆ เช่น ความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ ประชากรสูงวัย และความจำเป็นในการกระจายความหลากหลายทางเศรษฐกิจ

โครงการริเริ่มระดับภูมิภาค

นับตั้งแต่เกิดวิกฤติ ประเทศไทยได้มีส่วนร่วมอย่างแข็งขันในโครงการริเริ่มทางการเงินระดับภูมิภาค เช่น โครงการเชียงใหม่ ซึ่งเป็นข้อตกลงการแลกเปลี่ยนสกุลเงินระหว่างประเทศในกลุ่มอาเซียน จีน ญี่ปุ่น และเกาหลีใต้ โดยมีเป้าหมายเพื่อสร้างเครือข่ายความปลอดภัยเพิ่มเติมต่อวิกฤติสภาพคล่อง สิ่งนี้ถูกมองว่าเป็นส่วนเสริมของเครือข่ายความปลอดภัยทางการเงินระดับโลกที่จัดทำโดย IMF

สรุปความสัมพันธ์ของประเทศไทยกับ IMF

ได้รับการหล่อหลอมอย่างมีนัยสำคัญจากประสบการณ์ของวิกฤตการเงินในปี พ.ศ. 2540-2541 วิกฤติดังกล่าวเป็นตัวเร่งให้เกิดการปฏิรูปทั้งในประเทศไทยและในแนวทางของ IMF ต่อวิกฤตการณ์ทางการเงิน และยังคงเป็นบทสำคัญในประวัติศาสตร์เศรษฐกิจของประเทศไทยและการมีปฏิสัมพันธ์กับสถาบันการเงินระหว่างประเทศ